Ιανουάριος 1958 : Κίνδυνος ανακάλυψης του Διγενή στη Λεμεσό. Τα μέτρα προστασίας και η προσφορά των γυναικών στην δράση της ΕΟΚΑ.

Ο Διγενής διέμενε στο σπίτι- κρησφύγετο του ζεύγους Χριστοδουλίδη αλλά κοντά υπήρχαν αγγλικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Οι περιπολίες, οι ξαφνικές έρευνες κατοικιών αλλά και ο χτύπος της γραφομηχανής που δακτυλογραφούσε τις διαταγές του Αρχηγού, θα μπορούσε να αποκαλύψει τον ηγέτη της ΕΟΚΑ και να έχουμε δυσάρεστες εξελίξεις. Η αλληλογραφία ήταν βασική για τον τρόπο διοίκησης της Οργάνωσης και σ’ αυτό μεγάλη βοήθεια είχε από το γυναικείο φύλο. Ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ στα απομνημονεύματα εξάρει την προσφορά τους:
«Αι γυναίκες αποδείχθησαν πολύ έμπιστοι και παραδόξως ολιγώτερον φλύαροι ή οι άνδρες εις την εκπλήρωσιν της αποστολής των, καθώς επίσης και περισσότερον καρτερικαί εις τα βασανιστήρια των Άγγλων. Ουδεμία γυνή εξ εκείνων, τας οποίας επέλεξα και εχρησιμοποίησα εις εμπιστευτικάς αποστολάς, επρόδωσε ή εφλυάρησε ή αποκάλυψέ τι κατόπιν βασάνων υπό της Αγγλικής ιεράς εξετάσεως. Κατ’ εμέ, τούτο οφείλεται εις το ότι αι γυναίκες είναι περισσότερον εγωίστριαι ή οι άνδρες, εις δε την περίπτωσιν του Κυπριακού αγώνος αύται ηθέλησαν να δείξουν, ότι δύνανται να προσφέρουν περισσότερον από τους άνδρας και ότι έχουν μεγαλυτέραν αντοχήν τούτων εις τους κινδύνους και τας κακουχίας».

Εκτός της Έλλης Χριστοδουλίδου σημαντική ήταν η βοήθεια της Μαρούλας Δάφνη Παναγίδη, τηςε Ελισάβετ Νικολάου αλλά των οδηγών της ΚΕΜ για την μεταφορά της αλληλογραφίας στους διάφορους τομείς. Στην όλη προσπάθεια διαφύλαξης του κρησφύγετου από τις ξαφνικές έρευνες των Άγγλων πολύτιμη ήταν η βοήθεια της μικρής κόρης του ζεύγους Χριστοδουλίδη, της Μύριας που ήταν τότε 2-2,5 ετών. Γράφει ο Διγενής στα απομνημονεύματα του Αγώνα για το πώς η μικρή ειδοποιούσε την άφιξη των Βρετανών στρατιωτών :

«Καθ’ εκάστην η μικρή ετοποθετείτο σκοπός υπό της μητρός της και ιδία κατά τα στιγμάς, τας οποίας εθεωρούσαμεν επικινδύνους. Οιαδήποτε εμφάνισης στρατιώτου εσημειούτο ασυνειδήτως υπό της μικράς Μύριας, η οποία εφώναζε : «Παληεγγλέζοι θα φωνάξω τον παπά μου να σας δείρη». Αυτό ήταν το σήμα κινδύνου, ότι οι Άγγλοι ευρίσκοντο εγγύτατα ημών. Και η μικρά Μύρια ουδέποτε έσφαλε, άλλ’ ούτε και οιαδήποτε κίνησις των Άγγλων της διέφυγε ποτέ. Ενθυμούμε πολλάς περιστάσεις , κατά τας οποίας μας προειδοποίησε περί του κινδύνου….».

Όμως μια μέρα που έλειπε παραλίγο να γίνει το κακό.
Προς τα τέλη Ιανουαρίου 1958 παραλίγο να ανακαλυφθεί πού βρισκόταν το σπίτι – κρησφύγετο του Αρχηγού, όταν ξαφνικά έγινε έρευνα στην περιοχή από τους Βρετανούς. Υπήρχε πάντα, όπως είπαμε, συνθηματικό αν έρχονταν Άγγλοι στρατιώτες με μια φράση που έλεγε η μικρή κόρη του ζεύγους Χριστοδουλίδη που καθόταν έξω από το σπίτι και έπαιζε. Εκείνο το απόγευμα έλειπε η μικρή κι ο Αρχηγός καθόταν στο δωμάτιο (έξω απ’ το κρησφύγετο) τακτοποιώντας την αλληλογραφία του, ενώ ο συνεργάτης του, Αντώνης Γεωργιάδης, έκανε μπάνιο. Στο χτύπημα της πόρτας απ’ τους Βρετανούς στρατιώτες για έλεγχο, η Χριστοδουλίδου έβρεξε τα μαλλιά της, δίνοντας χρόνο στους άλλους να κρυφτούν και, όταν άνοιξε, φαινόταν ότι βγήκε απ’ το μπάνιο, γεγονός που δικαιολογούσε τη καθυστέρηση. Οι Βρετανοί στρατιώτες μόλις την είδαν έτσι την πίστεψαν κι αποχώρησαν.