Μετά τη μάχη παρά τα Σπήλια, ο Διγενής και οι τρεις αγωνιστές που τον συνόδευαν διέτρεξαν σοβαρούς κινδύνους από τους Άγγλους στρατιώτες, την ανωμαλία του εδάφους και την προδοσία.
Κατά την πορεία τους προς την Κακοπετριά, ένας Άγγλος στρατιώτης τους πλησίασε σε απόσταση δύο μέτρων, αλλά, μόλις έγινε αντιληπτός, ο Διγενής και οι συναγωνιστές του άλλαξαν γρήγορα κατεύθυνση. Όταν ο στρατιώτης πυροβόλησε προς το μέρος των αγωνιστών, αστόχησε, γιατί είχε πια σκοτεινιάσει. Ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ στην αφήγηση του για την πορεία της μικρής ομάδας του κατά τη διάρκεια εκείνης της νύκτας γράφει:
«Μετά το επεισόδιον τούτο συνεχίσαμεν κοπιώδη πορείαν εις ανώμαλον έδαφος, πάντοτε προς την κατεύθυνσιν της Κακοπετριάς, οδηγούμενοι μόνον από τον πολικόν αστέρα, καθ’ όσον ούτε εγώ ούτε κανείς εκ των συνοδευόντων με τριών ανδρών εγνώριζε το έδαφος. Η πορεία ήτο λίαν επίπονος και δια να μη αποκώμεν αλλήλων ανερριχώμεθα τας απότομους κλιτύς των βουνών κρατούμενοι δια των χειρών. Οι μετ’ εμού ήσαν οι: Ευαγόρας Παπαχριστοφόρου, Χαρίλαος Ξενοφώντος και Λάμπρος Καυκαλίδης. Πολλάκις εκινδυνεύσάμεν να φονευθώμεν εκ των πτώσεων. Η ετέρα ομάς προεπορεύετο ημών εις μεγάλην απόστασιν, ώστε δεν είχομεν μετ’ αυτής ουδεμίαν επαφήν. Παρά την διαφυγήν μας δεν ήμην ήσυχος, διότι αντελαμβανόμην ότι, εάν ο αντίπαλος μας ενήργει καλώς, θα ηδύνατο να μας ανακόψη εις την ορεινήν και δασώδη εκείνην περιοχήν με τα ταχυκίνητα μέσα, τα οποία διέθετε, πολλώ μάλλον καθ’ όσον είμεθα υποχρεωμένοι να διασταυρώσωμεν πολλάκις την αμαξιτόν Κούρδαλι – Ευρύχου, λόγω των πολλών ελιγμών, τους οποίους σχηματίζει αύτη εις την ορεινήν εκείνην περιοχήν. Ευτυχώς δι’ ημάς, ο αντίπαλος δεν εκινήθη όχι μόνον εκ της κατευθύνσεως Κούρδαλι – Σπήλια, αλλ’ ούτε εκ της κατευθύνσεως Κακοπετριάς, ως ώφειλε να πράξη δια των εκεί δυνάμεων του, οπότε ασφαλώς θα μας ενεκλώβιζε. Ούτω περί την 3ην πρωινήν ώραν της 12ης Δεκεμβρίου, κατόπιν συνεχούς πορείας, εφθάσαμεν εις τα υψώματα βορειοανατολικώς Κακοπετριάς, όπου υπό βροχήν και με σκέπασμα μόνον εν αδιάβροχον εκάθησα να αναπαυθώ μετά των συντρόφων μου μέχρις ότου εξημέρωσε»
Από τα βορειοανατολικά υψώματα της Κακοπετριάς, ο Ευαγόρας Παπαχριστοφόρου έφτασε στην Κακοπετρια όπου είχε επαφή με μέλη της ΕΟΚΑ στις 12 Δεκεμβρίου. Από την Κακοπετρια, ο Διγενής και οι τρεις άνδρες του εξασφάλισαν στις 3 μ.μ. τροφή, την οποία είχαν στερηθεί από το πρωί της 11ης Δεκεμβρίου. Το βράδυ της ίδιας μέρας, η ομάδα κατέφυγε στην Κακοπετρια, όπου έμεινε ανενόχλητη, παρόλο που υπήρχαν εκεί 150 περίπου στρατιώτες. Το επόμενο βράδυ μετακινήθηκε υπό ραγδαία βροχή στο λημέρι του Γρηγόρη Γρήγορα, που βρισκόταν στην περιοχή Κακοπετριάς. Τη νύκτα της 15ης Δε κεμβρίου, ο Διγενής μαζί με τέσσερις άλλους αγωνιστές έφτασε σε μια περιοχή, που βρισκόταν στα νοτιοδυτικά της Γαλατάς.
Λόγω προδοσίας από πρόσωπο της Κακοπετριάς, έγιναν έρευνες τις πρωινές ώρες της 16ης Δεκεμβρίου από 1000 περίπου στρατιώτες, οι οποίες όμως δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα. Η μεγάλη φάλαγγα των στρατιωτικών αυτοκινήτων κατευθύνθηκε προς την Ευρύχου, όπου επέβαλε κατ’ οίκον περιορισμό και ερεύνησε την κωμόπολη και όλη τη γύρω περιοχή. Ο προδότης του Διγενή αργότερα εκτελέστηκε στη Λεμεσό.
Για τις ταλαιπωρίες των ημερών αυτών ο Αρχηγός της ΕΟΚΑ γράφει:
«Εις τας κινήσεις μας αυτάς ανά παν βήμα εκινδυνεύομεν, τόσον από περίεργα Βλέμματα και αργυρωνύτους προδότας, όσον και από στρατιώτας του αντιπάλου, εγγύτατα των οποίων ήμεθα πολλάκις υποχρεωμένοι να διασχίζωμεν χωρία και οδούς. Αι τόσαι περιπέτειαι και ταλαιπωρίαι των τελευταίων ημερών ουδόλως μας επηρέασαν ούτε αφήκαν ίχνη κοπώσεως, θα έλεγε τις ότι Θεία δύναμις μας επροστάτευε και μας έδινε νέας δυνάμεις. Παρά δε τα 58 χρόνια, που είχα τότε, ουδεμίαν κούρασιν ησθάνθην από την περιπέτειαν των ημερών τούτων. Εβάδισα συνεχώς επί 12 ώρας εν μέσω αγωνιώδους και επικινδύνου καταστάσεως και κατόπιν μάχης, η οποία διήρκεσεν από τα ξημερώρατα μέχρι της 15ης ώρας της 11ης Αεκερβρίου. Είτα εκοιμήθην 2-3 ώρας εν υπαίθρω και υπό βροχήν, δια να συνεχίσω κινούμενος εν μέσω ποικίλων κινδύνων επί εν ακόμη πενθήμερον, και όμως δεν ησθάνθην ούτε κούρασιν ούτε απογοήτευσιν. Ούτω η πρωία της 16ης Δεκεμβρίου, μετά πορείαν εξ ωρών και ύπνον τεσσάρων περίπου ωρών, με εύρεν ακραίον, δια να επιδοθώ εις την οργάνωσιν νέου λημεριού και ομάδων ανταρτικών και να αποκαταστήσω αμέσως πλήρη σύνδεσμον με τους τομείς και τας ανταρτικάς ομάδας εις τρόπον, ώστε από της εσπέρας της 16ης Δεκεμβρίου να έχω αναφοράς και να δίδω διαταγάς. Και τούτο υπήρξε το μυστικόν της νίκης μας: διότι κατώρθωσα παντού να έχω αφωσιωμένους και πιστούς οπαδούς, ετοίμους να τρέξουν παντού, με οιονδήποτε κίνδυνον, και να μεταφέρουν μήνυμά μου εντός ελαχίστων ωρών».
Ιστορικές Μνήμες Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 