Από τις μεγάλες ώρες

15 Δεκεμβρίου 1955. Ήταν βροχερή μέρα. Και τον ουρανό σκέπαζαν μαύρα σύννεφα μα πιο πολύ η θλίψη για το χαμό του παλληκαριού. Έστησαν ενέδρα οι αγωνιστές στο Μερσινάκι, στη σκιά των αρχαίων Σόλων. Ομαδάρχης ο Μάρκος Δράκος, παράπλευρα ο Χαράλαμπος Μούσκος. Εμφανίστηκε το εγγλέζικο τζιπ, οι κροταλισμοί των αυτομάτων αντιλαλούσαν στα βουνά. Μια μαύρη στιγμή οι σφαίρες του Άγγλου αξιωματικού χτύπησαν τον Χαράλαμπο Μούσκο, ξέδελφο του Αρχιεπισκόπου.

Κι ο αντάρτης έγειρε στο χώμα. Νεκρός.

Οι καμπάνες της πατρίδας μετάδωσαν το θλιβερό άγγελμα. Ο λαός μαυροφόρεσε. Οι γυναίκες άρχισαν το μοιρολόϊ. Και την άλλη μέρα μια νεκρική πομπή από το νοσοκομείο της Πεντάγυιας ως την Λευκωσία. Απ’ όπου περνούσε ο νεκρός, ο κόσμος γονάτιζε και τον αποχαιρετούσε με εμβατήρια λευτεριάς. Η ΕΟΚΑ περίμενε στη Φανερωμένη για την εξόδιο ακολουθία. Πρωτοστάτησε ο Αρχιεπίσκοπος. Κι ύστερα σηκώσαμε το φέρετρο στους ώμους μας έξι νέοι και βγήκαμε στην Πλατεία Μεταξά. Οι Εγγλέζοι μας περίμεναν. Βροχή οι βόμβες δακρυγόνων έκαιγαν τα μάτια μας. Μια έπεσε στο φέρετρο. Φωνές, εμβατήρια, δάκρυα. Πήραμε την ανηφοριά στο κοιμητήριο. Θάψαμε τον ήρωα. Κι ο τάφος του Χαράλαμπου Μούσκου ηρώον. Και το φως του καντηλιού του ανέσπερη λάμψη να καταυγάζει το δρόμο των πεπρωμένων του λαού στη λευτεριά.

Ήταν ο πρόλογος στο δράμα. Συνελήφθησαν στη σκηνή της τραγωδίας ο Ανδρέας Ζάκος και ο Χαρίλαος Μιχαήλ. Οι Εγγλέζοι τους κρέμασαν στις 9 Αυγούστου 1956 στις Κεντρικές Φυλακές.

Οι άγγελοι της λευτεριάς σχημάτιζαν πια χορό ηρώων του χρέους.