«Εδώ Ακρίτας» – «Εδώ Διγενής»

Σαν σήμερα 10/11/1954, ο Αρχηγός Διγενής φτάνει στην Κύπρο και το έπος του εθνικοαπελευθερωτικού μας Αγώνα, παίρνει σάρκα και οστά.

Γράφει ο Νικόλας Μαυρονικόλας στο βιβλίο του «Η μαρτυρία μου»:

«Σε λίγα λεπτά άρχισε να διακρίνεται ο όγκος του καραβιού. Είχαμε βεβαιωθεί ότι επρόκειτο για το καράβι που περιμέναμε. Όπως έχω αναφέρει και προηγουμένως η ακτή εκεί ήταν εντελώς ακατάλληλη για να γίνει αποβίβαση. Ανεβήκαμε αμέσως πάνω και αρχίσαμε να τρέχουμε προς την περιοχή «Αλυκής» στον προκαθορισμένο μικρό κολπίσκο όπως είχε προσχεδιαστεί.

Ο Κώστας τρέχοντας χρησιμοποιούσε το ηλεκτρικό φανάρι κάνοντας κυκλικές κινήσεις, σήματα για να δώσει οδηγίες στον καπετάνιο προς τα που έπρεπε να οδηγηθεί .Φαίνεται ότι ο καπετάνιος είχε αντιληφθεί τα σήματά μας και άρχισε να κινείται προς το μέρος όπου εμείς είχαμε φτάσει.

Σε δέκα λεπτά περίπου το καράβι βρισκόταν απέναντι μας σε μια απόσταση εκατό περίπου μέτρων από την ακτή και προσέξαμε ότι έπαψε να κινείται. Ο Κώστας έβαλε το χέρι στο στόμα και φώναξε δυνατά το σύνθημα «Εδώ Ακρίτας», εδώ Ακρίτας». Η απάντηση ήρθε αμέσως «Εδώ Διγενής, Εδώ Διγενής». Ο Κώστας φώναξε δυνατά: «Είμαστε έτοιμοι ελάτε» Είδαμε να κατεβάζουν βάρκα και να μπαίνουν μέσα ορισμένα άτομα. Η βάρκα άρχισε να κινείται προς το μέρος μας και σε λίγα λεπτά βρισκόταν απέναντι μας, πολύ κοντά μας.

Η βάρκα έμεινε τρία-τέσσερα μέτρα από την ξηρά. Εμείς προχωρήσαμε προς τη βάρκα. Μπήκαμε μέσα στο νερό για να βοηθήσουμε τους επιβάτες να αποβιβαστούν. Μέσα στη βάρκα βρίσκονταν τρία-τέσσερα άτομα. Εγώ βοήθησα κάποιον να επιβιβαστεί. Τον επήρα στην αγκαλιά μου για να μην πατήσει μέσα στο νερό.
Το άτομο αυτό ήταν ο Διγενής. Φαινόταν ότι δεν μπορούσε να κρατηθεί στα πόδια του και έδειχνε να είναι πολύ καταπονημένος».