Ο Κώστας Λοίζου είδε το φως του κόσμου, στις 07/09/1935 στον Μαραθόβουνο της επαρχίας Αμμοχώστου. Ήταν το 2^ο παιδί του Λοίζου και της Ιωάννας, και είχε ακόμη ένα αδερφό τον Γιώργο. Φοίτησε στο δημοτικό σχολείο του Μαραθόβουνου, και στην συνέχεια εργάστηκε ως σιδηρουργός στην Λευκωσία.

Η έναρξη του αγώνα, βρίσκει τον Κώστα στο σιδηρουργείο που δουλεύει να κατασκευάζει βόμβες για τις επιθέσεις ομάδων κατά των Βρετανών αποικιοκρατών. Στην συνέχεια κατατάχθηκε στην ομάδα εκτελεστικού της Λευκωσίας όπου ανέπτυξε πλούσια δράση, και συνεργαζόταν κυρίως με τους μετέπειτα ήρωες Στέλιο Μαυρομμάτη και Σταύρο Στυλιανίδη.

Προς τα τέλη Απριλίου με αρχές Μαΐου του 1956, αποτυγχάνει στην εκτέλεση ενός προδότη, ο Λοΐζου υποχρεώθηκε να καταφύγει στα βουνά του Κύκκου, στο λημέρι του Μάρκου Δράκου, στην περιοχή “Τρουλινός” του χωριού Καλοπαναγιώτης. Αμέσως, οι Βρετανοί τον επικηρύσσουν με το ποσό τον 500 λιρών. Μετά την θυσία του Δράκου, την νύχτα όπου δέχθηκε τρεις σφαίρες στον αριστερό μηρό, ο Λοίζου μετά από διαταγή του Διγενή αναλαμβάνει αρχηγός της αντάρτικης ομάδας, και στην συνέχεια καταφεύγει στην περιοχή “Αβρουλιές” του χωριού Κάμπος, όπου κατασκεύασε ορεινό κρησφύγετο. Έδρασε ως αντάρτης για 29 μήνες και υπέφερε τα πάνδεινα, κακουχίες και καταδιώξεις, προδοσία. Αυτό όμως δεν του έκαμψε το ηθικό, αφού επέφερε πολλά πλήγματα κατά του εχθρού, σε ενέδρες και μάχες.

Την 1η Οκτωβρίου 1958, η ομάδα του Λοίζου επιτίθεται στον αστυνομικό σταθμό Κάμπου. Κατά την διάρκεια της επίθεσης, ένα μπετόνι εύφλεκτου υλικού που έχει στα χέρια του παίρνει φωτιά, και ο αγωνιστής παθαίνει πολλαπλά εγκαύματα 4ου βαθμού. Οι συναγωνιστές του αμέσως τον παίρνουν στα χέρια τους, και τον οδηγούν στην αγωνίστρια νοσοκόμα Παναγιώτα Πιτσιλλίδου. Ο Λοίζου κονταροχτυπιέται με τον χάροντα, και 25 μαρτυρικές μέρες μετά, λαμβάνει το θείο δώρο της αθανασίας.

Ο θάνατός του κρατήθηκε μυστικός από όλους όσους το γνώριζαν. Το 1959, και μετά την λήξη του αγώνα, έγινε ανακομιδή του λειψάνου του και τάφηκε με τιμές στο χωριό του, δίπλα στο μακρινό του ξάδελφο Μάκη Γεωργάλλα.

*Την φωτογραφία, εκμοντέρνισε η σελίδα μας.