Ο Δημήτρης γεννήθηκε στο χωριό Δερύνεια, της επαρχίας Αμμοχώστου στις 5 Αυγούστου του 1936. Γονείς του ο Χριστόδουλος και οι Φρόσω Χριστοδούλου γονείς 8 παιδιών, του Δημήτρη, του Λευτέρη, της Γιαννούλας, του Γιώργου, του Ανδρέα του Κώστα, της Μαργαρίτας και της Χρυσούλας.
Ο Δημητράκης όπως τον αποκαλούσαν χαϊδευτικά, φοίτησε στο δημοτικό σχολείο της Δερύνειας, και στην συνέχεια πήγε στο Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου. Φιλομαθής, παράλληλα με το γυμνάσιο, έπαιρνε μαθήματα με αλληλογραφία, στο Πρότυπο Σύστημα μαθημάτων Αθηνών, όπου γράφτηκε στο Τμήμα Ραδιοτεχνίας. Σκοπός του ήταν να γίνει ηλεκτρολόγος πλοίων.
Ο Δημητράκης, εργαζόταν στην ηλεκτρική όπου η αγάπη του για το επάγγελμα τον ανέλιξε γρήγορα στην δουλειά του. Το ιδιαίτερο ήταν ότι ο Δημητράκης τότε είχε καταφέρει να αγοράσει δικό του αυτοκίνητο.
Με την έναρξη του Αγώνα, ο αγώνας δηλώνει παρόν, και με το αυτοκίνητο του, μετακινεί αγωνιστές, μεταξύ αυτόν οι μετέπειτα ήρωες Αλέκος Κωνσταντίνου και Παπακυριακού Ηλίας με τους οποίους λαμβάνει μέρος σε διάφορες επιχειρήσεις. Ο Δημήτρης, λαμβάνει μέρος σε επιχειρήσει κατά Άγγλου ταγματάρχη, το όχημα του αναγνωρίζεται με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να καταφύγει στο αντάρτικο, και πιο συγκεκριμένα με την ομάδα του Αυξεντίου στο Παλαιχώρι.
Τα Χριστούγεννα του 1956 η ομάδα του Αυξεντίου χωρίστηκε σε μικρότερες και ο Δημητράκης Χριστοδούλου πήγε με την ομάδα του ήρωα Στυλιανού Λένα. Η ομάδα αυτή, με κέντρο τον Κάτω Αμίαντο, ανέπτυξε πλούσια δράση με ενέδρες εναντίον των Άγγλων, σε σημείο που ο Διγενής διέταξε περιορισμό της δράσης.
Την 25η Ιανουαρίου η ομάδα του Λένα αναγκάστηκε να φύγει από τον τομέα της, και να καταλήξει στο χωρίο Γεράσα, αφού στην Πιτσιλιά όπου και έδρευε, οι Άγγλοι είχαν ξεκινήσει μεγάλης έκτασης επιχειρήσεις που διεξάγοντας με την βοήθεια πρώην αγωνιστών που αυτομόλησαν στους αποικιοκράτες.
Κατά την επιστροφή τους, σε ένα μικρό ύψωμα οι αγωνιστές πέφτουν σε ενέδρα. Προσπαθούν να αποφύγουν τους Βρετανούς, αλλά ανοίγουν πυρ εναντίον τους. Ο Λένας τραυματίζεται πρώτος και πέφτει στο έδαφος όπου συλλαμβάνεται. Θα πεθάνει 40 ημέρες αργότερα στο στρατιωτικό νοσοκομείο Ακρωτηρίου στην Λεμεσό. Από τα πυρά των Βρετανών, ο Δημητράκης πληγώνεται θανάσιμα.
Τα αργά μαντάτα δεν άργησαν να φτάσουν στο πατρικό του σπίτι στην Δερύνεια. Όπως αφηγείται η μητέρα του, «Επέρασεν ένα κοπέλλι έξω που το σπίτι, τζιαι είδεν με να κάθουμε πας την καρέκλα. Μάνα μου την καημένη λαλεί, εν ξέρει πως εσκοτώσαν τον γιόν της οι Εγγλέζοι» και συνεχίζει «Σε λλίο ήρταν οι Εγγλέζοι στο ξωπόρτι μου τζαι εφέραν τον. Ήταν καταπονυμένος, τζαι το μάττι του εφκαρμένο. Εθώρουν τον τζαι εξαναθώρουν τον. Μετά, εν αθθυμούμαι τίποτε».
*Την φωτογραφία εκμοντέρνισε η σελίδα μας.
Ιστορικές Μνήμες Ε.Ο.Κ.Α. 1955-1959 