Ο Παπάσταυρος για τον Στυλιανό Λένα..

«Ὁ Λένας ἦταν στέλεχος τῆς ΟΧΕΝ καὶ ἐργαζόταν ὡς σιδηρουργὸς στὴν Λευκωσία. Ἐρχόταν τακτικὰ ἀπὸ τὸ σπίτι ἐκεῖ στὴν Φανερωμένη», λέει ἡ πρεσβυτέρα καὶ ἕνα δάκρυ τρέχει στὰ μάγουλά της. «Ἐρχόταν ὁ Λένας, ὁ Πατάτσος, ὁ Πίττας, ὁ Σαμάρας, ὁ Μιχαλάκης ὁ Καραολῆς, ὁ Μάκης ὁ Γεωργάλλας καὶ ὅλα τὰ ἄλλα παιδιὰ τοῦ Παπασταύρου, γιὰ νὰ πάρουν τὴν εὐχή, νὰ ἀκούσουν δύο γλυκὰ λόγια, νὰ φιλήσουν τὸ χέρι τοῦ πνευματικοῦ τους πατέρα καὶ νὰ βγοῦν στὰ μονοπάτια ποὺ ὁδηγοῦν στὴν λευτεριά. Ὅταν, λοιπόν -συνεχίζει ἡ πρεσβυτέρα- οἱ Ἄγγλοι κυνηγοῦσαν καὶ ἔψαχναν τὸν Λένα, ἦρθε αὐτὸς βουρητὸς (=τρέχοντας) ἀπὸ τὸ σπίτι, γιὰ νὰ πάρει τὴν εὐχὴ καὶ νὰ βγεῖ στὸ βουνό. Πέρασαν ἀπὸ τότε τόσα χρόνια καὶ τὸν βλέπω μπροστά μου, νὰ τρέχω νὰ τὸν κεράσω λεμονάδα καὶ αὐτὸς νὰ μοῦ ἀνεμίζει τὸ χέρι λέγοντας: ‘Δὲν θέλω λεμονάδα. Τὴν εὐχή σου θέλω. Μόνο τὴν εὐχή σου’. Τὸν βλέπω μπροστά μου, τὸν Στυλλῆ μου [χαϊδευτικό] νὰ φεύγει τρεχτός. Ὁ θεὸς ἂς ἀναπαύσει τὴν ψυχοῦλά του. Ἔφυγε καὶ αὐτὸς καὶ δὲν τὸν ξαναεῖδα.» Ὁ στρατηγὸς Γεώργιος Γρίβας γράφει στὸ χρονικὸν τοῦ ἀγῶνος γιὰ τὸν Στυλιανὸ Λένα: «Ὁ Λένας ἦτο θεοφοβούμενος καὶ καλὸς Χριστιανός. Ὅταν στὰς ἀρχὰς τοῦ ἀγῶνος τοῦ ἔδωσα διαταγὴν νὰ ἐκτελέσῃ τὸν ἀστυνομικὸν Κυριακούδι γιὰ τὸν ὁποῖον εἴχαμεν πληροφορίας ὅτι θὰ πήγαινε νὰ μπῇ κουμπάρος σὲ κἄποιον γάμον, ἐφάνη διστακτικός. ‘Πῶς θὰ σκοτώσω ἄνθρωπον!’ εἶπεν. Καὶ ὅμως αὐτὸς ἔπειτα ἔσπειρε τὸν θάνατον εἰς τοὺς Ἄγγλους καὶ ἐχρησιμοποίει ἐναντίον των τὸ ὅπλον μὲ θάρρος καὶ ἐπιδεξιότητα. Τὸ καθῆκον πρὸς τὴν ὑπόδουλον Κύπρον τοῦ ἔδειξε τὸν ὀρθὸν δρόμον ἐναντίον τῶν ἐχθρῶν.

Ὁ Στυλιανὸς Λένας, ὁ ‘κροὺπ’ τῆς ΕΟΚΑ, συνελήφθη τραυματισμένος στὶς 17 Φεβρουαρίου 1957, ἔπειτα ἀπὸ συμπλοκὴ ἔξω ἀπὸ τὸ κρησφύγετό του, καὶ ἐξεψύχησε στὸ στρατιωτικὸ νοσοκομεῖο ἀκρωτηρίου στὶς 28 Μαρτίου 1957 σὲ ἡλικία 25 ἐτῶν.