Category: Αύγουστος

Ο Γιασουμής Χατζηθεοδοσίου γεννήθηκε στο χωριό Άχνα της επαρχίας Αμμοχώστου, το 1940. Τελείωσε το δημοτικό σχολείο του χωριού του και ήταν μαθητής της έκτης τάξης της Αγγλικής Σχολής Σιακαλλή. Όταν σκοτώθηκε φοιτούσε στο Εμπορικό Λύκειο Αμμοχώστου.

Στην ΕΟΚΑ εντάχθηκε το 1957 στις ομάδες νεολαίας Άχνας και αργότερα μεταπήδησε στις ομάδες κρούσεως Άχνας, λίγο πριν από το θάνατό του.

Στις 10 Ιουλίου του 1958, έλαβαν μέρος εχθροπραξίες Τούρκων εναντίον των Ελλήνων στην περιοχή Αμμοχώστου, όταν Έλληνας πυροβολήθηκε ανεπιτυχώς από Τούρκους. Την επόμενη μέρα, οι Τούρκοι πυροβόλησαν ξανά και σκότωσαν Έλληνα κοντά στο χωριό Σίντα. Ύστερα από τα επεισόδια αυτά, η ΕΟΚΑ έστησε ενέδρα στις 12 Ιουλίου, στο δρόμο από Σίντα προς Κοντέα, συνεχίζοντας τις επιθέσεις και στις 13 και στις 20 Ιουλίου 1958 και επαναλήφθηκαν τον Αύγουστο.

Οι τουρκικές επιθέσεις που στρέφονταν κυρίως εναντίον απομονωμένων αγροτών και βοσκών της περιοχής, αντιμετωπιζόταν από τις ένοπλες περιπόλους της ΕΟΚΑ. Από την άλλη πλευρά οι Άγγλοι στρατιώτες συνόδευαν τους Τούρκους στις λεηλασίες τους για δήθεν προστασία. Για το σκοπό αυτό, η ΕΟΚΑ άρχισε να χρησιμοποιεί νάρκες πιέσεως και έλξεως, τις οποίες τοποθετούσε σε ελληνικές περιουσίες στα χωριά Λύση, Άχνα και Ξυλοτύμβου, που συνόρευαν με τα τουρκικά χωριά Πέργαμος και Κούκλια, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις αγγλοτουρκικές επιθέσεις.

Αφηγείται ο αγωνιστής Χατζηθεοδοσίου Χριστόδουλος Αύγουστος: «Σε μια τέτοια ναρκοθέτηση της περιοχής από τις ομάδες της ΕΟΚΑ Άχνας και Ξυλοτύμβου, μια από τις νάρκες μας εκπυρσοκρότησε με αποτέλεσμα το θάνατο του Γιασουμή Χατζηθεοδοσίου και τον ελαφρό τραυματισμό μερικών άλλων συναγωνιστών μας»

Στην επιχείρηση εκείνη τραυματίστηκε σοβαρά και ο Χριστόδουλος Αύγουστος, ο οποίος έχασε τη μισή του παλάμη.

Στην κηδεία του Γιασουμή παρέστησαν χιλιάδες Ελλήνων από τα γύρω χωριά. Οι χωριανοί του ύψωσαν μεσίστιες τις ελληνικές σημαίες σε όλα τα σπίτια του χωριού, υποδέχτηκαν τη σορό του γονυκλινείς και τον κήδευσαν με εθνικά εμβατήρια.

Ο Ανδρέας Σουρουκλής γεννήθηκε στο χωριό Τρούλλοι της επαρχίας Λάρνακας το 1932 και σκοτώθηκε σε περιοχή κοντά στο χωριό του την 1η Αυγούστου 1958.

Ο Ανδρέας Σουρουκλής αποφοίτησε από το δημοτικό σχολείο του χωριού του, και δεν είχε ανώτερες σπουδές. Από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε σε γεωργικές εργασίες στο χωριό του, και αργότερα έγινε αυτοκινητοδηγός. Με την έναρξη του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα μυήθηκε κι εντάχθηκε στην ΕΟΚΛ. Ωστόσο ουσιαστική δραστηριότητα ως μέλος της Οργάνωσης άρχισε από τις αρχές του 1957. Αρχικά βοηθούσε στη διακίνηση κι απόκρυψη μελών της Οργάνωσης και στην κατασκευή κρησφυγέτων. Υπηρέτησε επίσης ως τροφοδότης αντάρτικων ομάδων, χρησιμοποιώντας και το αυτοκίνητό του για σκοπούς της Οργάνωσης. Τον Ιανουάριο του 1958 κατασκεύασε κρησφύγετο στην αυλή του σπιτιού του, στους Τρούλλους, όπου παρέμεινε για λίγους μήνες ο τότε τομεάρχης Λάρνακας ήρωας Μιχαλάκης Παρίδης*.

Αργότερα ο Ανδρέας Σουρουκλής ενίσχυσε ομάδα κρούσεως της ΕΟΚΑ. Τη νύκτα της 31ης Ιουλίου 1958 προς την 1η Αυγούστου 1958 μετείχε σε 7μελή ομάδα της ΕΟΚΑ που διετάχθη να στήσει ενέδρα εναντίον  Άγγλων στρατιωτών σε τοποθεσία έξω από το χωριό Τρούλλοι. Στην ενέδρα έπεσε στρατιωτικό αυτοκίνητο που κτυπήθηκε. Σ’ αυτό επέβαιναν 15 Άγγλοι στρατιώτες. Στην ανταλλαγή πυροβολισμών που ακολούθησε κτυπήθηκε θανάσιμα ο Ανδρέας Σουρουκλής. Μέσα στη νύκτα οι υπόλοιποι σύντροφοί του κατόρθωσαν να διαφύγουν, χωρίς να γνωρίζουν ότι ο ένας απ’ αυτούς είχε κτυπηθεί. Η οικογένεια του Σουρουκλή πληροφορήθηκε τον θάνατό του την επόμενη μέρα από το ραδιόφωνο.

Ο Ανδρέας Σουρουκλής ετάφη στο χωριό του, στο οποίο είχε, στο μεταξύ, επιβληθεί κατ’ οίκον περιορισμός. Οι  Άγγλοι επέτρεψαν μόνο στους στενούς συγγενείς του να παρακολουθήσουν τη νεκρώσιμη ακολουθία και την ταφή του.

Όταν οι Άγγλοι οδήγησαν τον πατέρα του Ανδρέα Σουρουκλή στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο γιος του για να τον αναγνωρίσει, έσκυψε φίλησε το σημείο στα δεξιά του στήθους όπου καρφώθηκε η Αγγλική σφαίρα, και του είπε τα εξής:

«Γιόκκα μου, λεβέντη μου, χαλάλιν σου».

Συγκλονίζουν τα νέα ευρήματα που αποκαλύφθηκαν από τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο, Σενέρ Λεβέντ, αναφορικά με τα γεγονότα που προηγήθηκαν πριν τον απαγχονισμό του αγωνιστή της ΕΟΚΑ, Ιάκωβου Πατάτσο.

Ο Σενέρ Λεβέντ με αφορμή τα τελευταία λόγια του Ευαγόρα Παλληκαρίδη, δημοσιοποίησε στη στήλη της εφημερίδας «Πολίτης», τον διάλογο που είχε με την Τουρκοκύπρια Εμινέ, η οποία θεωρείται και το κρίσιμο πρόσωπο για την σύλληψη του Πατάτσου.

Το θέμα αναδεικνύει σήμερα ο Φιλελεύθερος ο οποίος αναφέρει ότι ο νεαρός αγωνιστής είχε κατηγορηθεί ότι δολοφόνησε τον Τουρκοκύπριο αστυνομικό Νιχάτ στην Λευκωσία, ωστόσο μετά από χρόνια η Εμινέ ήρθε να ανατρέψει τα γεγονότα αποκαλύπτοντας στο κ. Λεβέντ ότι ο 22χρονος αγωνιστής δεν ευθυνόταν για την δολοφονία.

Όπως εξομολογείται ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, εκείνοι που υποτίθεται ευθύνονταν για τον θάνατο του αστυνομικού ήταν δύο οι οποίοι έτρεχαν να ξεφύγουν στα στενά σοκάκια  της Λευκωσίας. Ο ένας από αυτούς ανέβηκε στο ποδήλατο του και ξέφυγε, ενώ ο δεύτερος συνελήφθη από την Εμινέ, η οποία κατοικούσε σε ένα από τα σπίτια εκεί κοντά. Σύμφωνα πάντα με τον κ. Λεβέντ, η Εμινέ άρπαξε από τον γιακά τον Ιάκωβο Πατάτσο και τον ακινητοποίησε μέχρι να φτάσουν οι αστυνομικοί και να τον συλλάβουν. Ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ δικάστηκε και απαγχονίστηκε από τους Άγγλους.

«Όμως, δεν ήταν ένοχος. Δεν είχε δολοφονήσει εκείνο τον αστυνομικό, τον Νιχάτ. Πολύ αργότερα το έμαθα αυτό. Μετά από χρόνια. Όταν άρχισα να εκδίδω την εφημερίδα Αβρούπα» ανέφερε ο Σενέρ Λεβέντ, ενώ αποκάλυψε πως σε τηλεφωνική συνομιλία που είχε με την «ηρωίδα Σενέρ» όπως την αποκαλούσαν την τότε εποχή, του εκμυστηρεύτηκε ότι ήταν αθώο το μέλος της ΕΟΚΑ που συνέλαβε και δεν είχε σκοτώσει τον Νιχάτ.

Όπως αναφέρει ο Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, λίγο καιρό αργότερα έγραψε σε άρθρο του στην εφημερίδα τα όσα του εξομολογήθηκε. Τότε η Εμινέ τον επισκέφθηκε, ισχυριζόμενη ότι δεν ήταν η ίδια που του τηλεφώνησε εκείνο το βράδυ, ενώ προηγουμένως είχε περάσει και από την αγγλική πρεσβεία υπογράφοντας ότι δεν ήταν δικές της δηλώσεις.

«Δεν την πίστεψα. Μου πέρασε από το μυαλό ότι οι Άγγλοι φοβήθηκαν ότι θα πλήρωναν αποζημιώσεις επειδή απαγχόνισαν τον λάθος άνθρωπο και κατέφυγαν σε αυτή τη μέθοδο», καταλήγει ο Σενέρ Λεβέντ. Ο 22χρονος αγωνιστής που πάλεψε για την ελευθερία της πατρίδας του, «έφυγε» για μια δολοφονία για την οποία δεν ευθυνόταν.  Ήταν το γραφτό του να οδηγηθεί στην αγχόνη.

Βιογραφικό Ιάκωβου Πατάτσου

Ο Ιάκωβος Πατάτσος τελείωσε το δημοτικό σχολείο “Ελένειο” στη Λευκωσία και ήταν απόφοιτος της Σχολής Σαμουήλ. Εργαζόταν ως γραφέας στον Οίκο Παρασκευαΐδη. Ήταν μέλος της ΟΧΕΝ και εντάχθηκε στον Αγώνα πριν από το 1955. Με την έναρξη του αγώνα κατατάχθηκε σε ομάδες ρίψης βομβών και αργότερα στο εκτελεστικό Λευκωσίας. Λόγω όμως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων προβληματιζόταν να λάβει μέρος σε εκτελέσεις. Η δράση του στον αγώνα συνταυτιζόταν με τη θρησκεία και ό,τι έκαμνε το έκαμνε, επειδή πίστευε ότι και η ελευθερία είναι δώρο του Θεού.

Τον Ιανουάριο του 1956 συνεργάστηκε με το Σταύρο Στυλιανίδη και άλλα στελέχη της ΕΟΚΑ στην κατασκευή και τοποθέτηση βόμβας στις 20 Μαρτίου 1956 στο κρεβάτι του Κυβερνήτη Χάρντιγκ. Στις 23 Απριλίου 1956 ανέλαβε με το συναγωνιστή του Γεώργιο Παλαιολόγο την εκτέλεση ενός προδότη αστυνομικού, εναντίον του οποίου έγινε και προηγουμένως ανεπιτυχής απόπειρα. Η επίθεση έγινε έξω από τον κεντρικό αστυνομικό σταθμό Σεραγίου Λευκωσίας. Η προσπάθεια απέτυχε και ο Ιάκωβος, που έπεσε από το ποδήλατό του βρέθηκε στο στόχαστρο Τούρκου ειδικού χωροφύλακα. Δεύτερος Τούρκος αστυνομικός, ο Νιχάτ Βασίφ, άρπαξε τον Ιάκωβο, οπότε ο Παλαιολόγος πυροβόλησε θανάσιμα τον Νιχάτ και τον ελευθέρωσε. Στη συνέχεια όμως το πλήθος των Τουρκοκυπρίων που προσέτρεξε τον ακινητοποίησε και συνελήφθη. Ο Παλαιολόγος κατέφυγε στο αντάρτικο και ο Πατάτσος κατηγορήθηκε για την εκτέλεση του Νιχάτ και οδηγήθηκε στην αγχόνη.

Κατά τη διάρκεια της ολιγόμηνης κράτησής του στα κελιά των μελλοθανάτων τόνωνε με τη θρησκευτική του πίστη τους άλλους κατάδικους, δημιουργώντας ατμόσφαιρα κατάνυξης και πνευματικής ανάτασης. Η βαθιά του θρησκευτικότητα αντανακλάται και στην τελευταία του επιστολή προς τη μητέρα του στην οποία έγραφε : “Αγαπημένη μου μητέρα, Χαίρε. Ευρίσκομαι μεταξύ αγγέλων. Το πνεύμα μου φτερουγίζει γύρω από το θρόνο του Κυρίου. Θέλω να χαίρεις όπως κι εγώ…”

Πηγή: eoka.org.cy

Κατά την επίθεση του Ατίλλα ΙΙ η μονάδα του Μάρκου δοκιμάστηκε σκληρά. Ο Κύπριος διοικητής επανέλαβε απεγνωσμένα τις εκκλήσεις του για ενισχύσεις χωρίς να τύχει ανταπόκρισης.

Οι στρατιώτες του Κώστας Δημητρίου και Μιχάλης Παύλου που ήταν οχυρωμένοι δίπλα του, τον άκουσαν που μιλούσε με το ΓΕΕΦ, περιγράφοντας την κατάσταση και ζητώντας ενισχύσεις:

«Δεν ξέρουμε ποια ήταν η απάντηση που του δόθηκε. Μάλλον θα του υπεδείχθη πως έπρεπε να υποχωρήσουμε», μαρτυρούν οι δυο στρατιώτες, γιατί ο ταγματάρχης είχε γίνει έξω φρενών. Βρίζοντάς τους ακούστηκε να λέει με περιφρόνηση προτού κλείσει το τηλέφωνο:

«Μόνο πάνω από τα πτώματά μας, θα περάσει ο εχθρός. Ο Τάσος Μάρκου δεν πρόκειται να οπισθοχωρήσει. Εδώ θα μείνει».

Όταν οι Άγγλοι οδήγησαν τον πατέρα του Ανδρέα Σουρουκλή στο σημείο όπου σκοτώθηκε ο γιος του για να τον αναγνωρίσει, έσκυψε φίλησε το σημείο στα δεξιά του στήθους όπου καρφώθηκε η Αγγλική σφαίρα, και του είπε τα εξής:

«Γιόκκα μου, λεβέντη μου, χαλάλιν σου».

Στις 31 Αυγούστου, 1956 μεσούσης του απελευθερωτικού αγώνα εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών, επιλεγμένη ομάδα μελών της ΕΟΚΑ σχεδίασε και εκτέλεσε την πιο ριψοκίνδυνη επιχείρηση της Οργάνωσης. Στόχος της ήταν η απελευθέρωση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη από το Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας.
Στην επικίνδυνη εκείνη επιχείρηση, εκτός από τα δύο παλικάρια που έχασαν τη ζωή τους, Ιωνά Νικολάου και Κυριάκο Κολοκάση, πήραν μέρος οι Νίκος Σαμψών, Νεοπτόλεμος Λεφτής, Σπύρος Κυριάκου, Παναγιώτης Κοτζιάς, Ελένη Χριστοφορίδου και Βερενίκη Λεωνίδου.

Η ριψοκίνδυνη επιχείρηση
Με δηλώσεις του στη «ΜΑΧΗ», ένας από αυτούς τους αγωνιστές, ο Νεοπτόλεμος Λεφτής, καταθέτει τη δική του μαρτυρία για τα γεγονότα, έτσι όπως τα έζησε ο ίδιος στο πλευρό των συναγωνιστών του, που έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα προκειμένου να απελευθερώσουν τον πλέον καταζητούμενο άνδρα της ΕΟΚΑ, Πολύκαρπο Γιωρκάτζη, ο οποίος κρατείτο στις Κεντρικές Φυλακές και την ημέρα εκείνη θα μεταφερόταν στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας για εξετάσεις, προσποιούμενος ασθένεια. Ο κ. Λεφτής αναφέρει:
«Η διαταγή για να πραγματοποιηθεί η ριψοκίνδυνη αυτή επιχείρηση, ξεκαθαρίζω ότι ήρθε από τον Αρχηγό του Αγώνα Γεώργιο Γρίβα Διγενή στις 30 Αυγούστου, ο οποίος ενημέρωνε ότι ο Πόλυς θα μεταφερόταν την επομένη στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Εμείς εκτελούσαμε διαταγές. Δεν ενεργούσαμε μόνοι μας. Την ίδια μέρα ήρθε και με βρήκε, στο γραφείο ταξί όπου δούλευα, το όποιο ανοίξαμε με τον Μάρκο Δράκο το μακαρίτη για τις ανάγκες του Αγώνα το 1955, ο Νίκος Σαμψών και μου είπε ότι αύριο θα πρέπει να πάμε να απελευθερώσουμε τον Γιωρκάτζη από το Νοσοκομείο. Τον ρώτησα ποιοι θα πάμε και μου απάντησε τα κοπέλια τα δικά μας που πάμε πάντοτε μαζί. Εννοούσε εμένα, τον Σπύρο Κυριάκου, Ιωνά Νικολάου, Κυριάκο Κολοκάση. Χωριστήκαμε σε δύο αυτοκίνητα. Μπροστά για να μας ανοίγει τον δρόμο ήταν ένα volkswagen που οδηγούσε ο Παναγιώτης Κοτζιάς, που ήρθε στην θέση του Κούλη Σουγλίδη επειδή την μέρα εκείνη δούλευε. Ο Κοτζιάς είχε για συνοδηγό την Βερενίκη. Πίσω ακλουθούσαμε εμείς με το αμερικάνικο αυτοκίνητο μάρκας Χάτσον που είχε επτά θέσεις. Οδηγούσα εγώ και μαζί μου ήταν ο Νίκος, ο Ιωνάς, ο Σπύρος, ο Κυριάκος και η Ελένη Χριστοφορίδου. Αφού πρώτα πήγαμε από το σπίτι του Στέλιου Πιτσιλίδη που ήταν απέναντι από το Αρχηγείο της Αστυνομίας και πήραμε τα όπλα, ξεκινήσαμε για το Νοσοκομείο.
Όταν φτάσαμε τους είπα να μην κατέβουν μέχρι να βρω χώρο στάθμευσης για να ξέρουν μόλις τελειώσουν τη δουλεία τους που να έρθουν και να μην περιπλανώνται μέχρι να με βρουν. Ο Νίκος μου είπε, ότι πεις εσύ. Γιατί για να είμαι ειλικρινής ήταν όλοι τους νεαροί και εγώ ως μεγαλύτερος τους, τους είχα σαν παιδία μου. Σε όλες τις επιχειρήσεις που λάβαμε μέρος είχα πάντοτε την έγνοια τους, οργανώναμε πολύ καλά τις κινήσεις μας και αυτός ήταν ο λόγος που πότε δεν μας συνέλαβαν. Το μόνο που αναζητούσαν ήταν τη μαύρη αμερικανική κούρσα που οδηγούσα και μετέφερα με αυτή σε όλες τις επιχειρήσεις τα παιδία. Αλλά και αυτήν ποτέ δεν κατάφεραν να τη βρουν.
Τελικά βρήκα χώρο στάθμευσης στο πλάι, κοντά στην πίσω είσοδο του Νοσοκομείου. Ο Κοτζιάς με την Βερενίκη στάθμευσαν λίγο πιο πάνω και παρέμειναν στο αυτοκίνητο. Ο Νίκος, ο Σπύρος, ο Ιωνάς και ο Κυριάκος έφυγαν με τα όπλα και εγώ με την Ελένη μείναμε να τους περιμένουμε.
Δεν πέρασε πολλή ώρα και ακούσαμε πυροβολισμούς. Τότε είπα της Ελένης ότι κάτι δεν πάει καλά. Σε λίγη ώρα πετάχτηκε έξω ο Νίκος μπήκε στο αυτοκίνητο με το αυτόματο όπλο του βρετανού Λοχία στο χέρι και μου είπε να φύγουμε αμέσως. Τον ρώτησα που είναι οι άλλοι και μου είπε ότι ο Σπύρος τραυματίστηκε και ο Ιωνάς με τον Κυριάκο σκοτώθηκαν. «Ο Γιωρκάτζης;» ρώτησα. Έφυγε μόνος του, μου απάντησε.

Μου έδωσε το όπλο να το κρατάω μπροστά και εκείνος κάθισε πίσω δίπλα από την Ελένη. Όπως γύρισα, είδα ότι το παντελόνι του ήταν τρυπημένο σε δύο σημεία. Είχε δεχτεί σφαίρες αλλά καμία δεν τον έπληξε. Δεν ήταν η πρώτη φορά που συνέβαινε και αυτός ήταν και ο λόγος που αργότερα τον φωνάζαμε όλοι «Άτρωτο».

Αμέσως ξεκινήσαμε να φύγουμε. Ο Νίκος μου είπε να πάμε στο Δάλι. Από το δρόμο που Προεδρικού βγήκαμε στην σημερινή οδό Κυριακού Μάτση και από εκεί πήραμε ένα χωματόδρομο. Σε μια στιγμή βλέπουμε μπροστά μας μπλόκο των Άγγλων. Αμέσως άρπαζα το αυτόματο όπλο αλλά διαπίστωσα ότι δεν είχε σφαίρες, το έριξα τότε στο πίσω κάθισμα και είπα στην Ελένη να καθίσει πάνω. Όταν πλησιάζαμε το μπλόκο είπα στα παιδιά να αγκαλιαστούν και να παριστάνουν τους ερωτευμένους. Μόλις με πλησίασε ο Άγγλος στρατιώτης άνοιξα το παράθυρο και του είπα στα αγγλικά ότι το ζευγάρι μόλις αρραβωνιάστηκε και τους πάω σε πάρτι. Ο Άγγλος χαμογέλασε και μου είπε πηγαίνετε.

Από εκεί συνεχίσαμε και φτάσαμε στο Δάλι. Ο Νίκος μου είπε να πάω γρήγορα στο Γέρι για να πιάσω επτά άτομα που οι Άγγλοι θα καταζητούσαν αμέσως μετά το θάνατο του Ιωνά και του Κυριάκου. Έτσι και έκανα. Πήγα στο Γέρι πήραν τα επτά άτομα και τα μετέφερα στο Δάλι στο σπίτι όπου άφησα προηγουμένως τον Νίκο.

Η ομάδα μου
Αν και πετυχημένη ως προς το σκοπό της, την απελευθέρωση δηλαδή του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, η επιχείρηση στο Γενικό Νοσοκομείο ήταν μια αποτυχία για εμάς, γιατί χάσαμε δύο συναγωνιστές μας. Δυστυχώς τα όπλα που διέθετε τότε η ΕΟΚΑ δεν ήταν πάντοτε τα καλύτερα και το πιστόλι του Νίκου έπαθε εμπλοκή, με αποτέλεσμα ο Βρετανός λοχίας που κρατούσε το αυτόματο, να πυροβολήσει τα δύο παλικάρια και να τα σκοτώσει. Εάν δεν γινόταν αυτό δεν θα είχαμε κανένα απολύτως θύμα.

Γιατί έχω να το λέω ότι η ομάδα αυτή, ήταν η καλύτερη στις εκτελέσεις, πότε δεν έκανε κανένα λάθος. Ήταν όλοι τους ήρωες με κεφαλαίο, δε δείλιασαν ποτέ, δεν φοβήθηκαν ποτέ και τίποτα. Και ο Νίκος και ο Ιωνάς και ο Κυριάκος και ο Σπύρος ήταν παλικάρια. Τέτοια παλικάρια δεν υπάρχουν δυστυχώς σήμερα».

Tην ημέρα της κηδείας του Tάσου Iσαάκ, στις 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Aμμοχώστου, μία ομάδα από διαδηλωτές κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της δολοφονίας του Tάσου Iσαάκ.

Η σκηνή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης, όταν εμφανίστηκε μια ομάδα «Γκρίζων Λύκων» και άρχισαν τον πετροπόλεμο. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και ξεφεύγοντας από τους Κυανόκρανους πέρασε στη νεκρή ζώνη και προσπάθησε ν΄ ανέβει σε έναν ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία, ενώ άλλοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Tούρκοι ελεύθεροι σκοπευτές από το απέναντι τουρκικό φυλάκιο τον πυροβόλησαν και ο Σολωμός Σολωμού έπεσε νεκρός από σφαίρα στο λαιμό. Στη συνέχεια άρχισαν να ρίχνουν προς τους διαδηλωτές. Oι εθνοφρουροί πήραν θέση μάχης. H σορός του Σολωμού απομακρύνθηκε από την περιοχή. Επίσης, αρκετά ακόμα άτομα τραυματίστηκαν από τις σφαίρες των Tούρκων στο χώρο του επεισοδίου.

Σύμφωνα με τις Ελληνοκυπριακές αρχές, ένας από τους δολοφόνους του Σολωμού Σολωμού, ήταν και ο Kενάν Aκίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, υπουργός του ψευδοκράτους και πράκτορας των Tουρκικών μυστικών Δυνάμεων. Ομάδα ανακριτών του Αρχηγείου Αστυνομίας και της Αστυνομικής Διεύθυνσης Αμμόχωστου, μετά από συντονισμένες εξετάσεις, εντόπισαν τους δράστες εναντίον των οποίων εκδόθηκαν διεθνή εντάλματα σύλληψης. Το υλικό που εξασφαλίσθηκε χρησιμοποιήθηκε για προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων εναντίον της Τουρκίας. Κανένας από τους δράστες δεν συνελήφθη.

O Tάσος Iσαάκ, στην προσπάθεια του να βοηθήσει έναν άλλον Eλληνοκύπριο, τον οποίο κτυπούσαν οι Tούρκοι, δέχθηκε επίθεση και έπεσε στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν μεγάλος αριθμός Τούρκων και Τουρκοκύπριων αντιδιαδηλωτών καθώς και μέλη της λεγόμενης αστυνομίας του ψευδοκράτους, όπως επίσης και Γκρίζοι Λύκοι, και άρχισαν να τον κτυπούν επανειλημμένα με πέτρες, ρόπαλα, λοστούς, μέχρις ότου αυτός εξέπνευσε. Mέλη της Eιρηνευτικής Δύναμης του ΟΗΕ, τα οποία ήταν παρόντα στην σκηνή, επέλεξαν να μην επέμβουν, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους αιμοσταγείς Τούρκους να σφάξουν τον Τάσο..

Kαθοδηγητής της δολοφονικής δράσης εναντίον του Tάσου Iσαάκ φέρεται να ήταν ο αρχηγός του παραρτήματος των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα, Mεχμέτ Aρσλάν. Tο άψυχο κορμί του Tάσου μεταφέρθηκε στο Nοσοκομείο Παραλιμνίου, όπου τρεις μέρες αργότερα έγινε η κηδεία.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο έκρινε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο, η Τουρκία κρίθηκε ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δηλαδή δεν προχώρησε σε ενέργειες για την εύρεση των ενόχων. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ

Ήταν 2 του Αυγούστου το 1981, όταν η είδηση της απώλειας του Αντώνη Παπαδόπουλου, πάγωνε όχι μόνο την Ανορθωσιάτικη, αλλά ολόκληρη την φίλαθλη οικογένεια της Κύπρου. Στα 52 του μόλις χρόνια, η καρδιά του ανυπέρβλητου αθλητή, του μεγάλου γυμναστή, του σπουδαίου ανθρώπου και φλογερού πατριώτη, έπαψε να κτυπά.

Γεννήθηκε στις 26 Μαΐου το 1929, στον Άγιο Μέμνωνα Αμμοχώστου. Από νωρίς, έδειξε την έφεσή του προς τον αθλητισμό. Άρχισε από τον στίβο, στον Γυμναστικό Σύλλογο Ευαγόρας, στην Αμμόχωστο. Αποφάσισε να κάνει την αγάπη του επάγγελμα αφού, αποφοιτώντας από το σχολείο, έφυγε για την Αθήνα ώστε να σπουδάσει στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής. Μια Σχολή όπου διέπρεψε και αποφοίτησε με βαθμό άριστα!

Ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του, κατείχε το ποδόσφαιρο και βέβαια η Ανόρθωσις. Όντας στην Αθήνα, εντάχθηκε στην ΑΕΚ. Επιλέχθηκε και έγινε αρχηγός της τότε ομάδας, με τους ιθύνοντες της Ένωσης να του προτείνουν να παραμείνει στον Δικέφαλο. Η αγάπη ωστόσο του Αντώνη για την Ανόρθωση ήταν τέτοια, που απέρριψε την πολύ τιμητική πρόταση που του έγινε, προκειμένου να επιστρέψει στην Κύπρο και να φορέσει τα κυανόλευκα της Αμμοχώστου. Από το 1954, επέστρεψε στη Μεγάλη Κυρία, της οποίας ηγήθηκε ως αρχηγός.

Την πρώτη του Απρίλη το 1955, ξεσπά ο ένοπλος εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, με στόχο την Ένωση με τη μητέρα Ελλάδα. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος, ανταποκρίνεται άμεσα στο ιστορικό κάλεσμα και ορκίζεται πίστη στην Οργάνωση, συμμετέχοντας ενεργά στο ένοπλο αντάρτικο.

Τα αποδυτήρια και το οίκημα της Ανορθώσεως είναι προπύργιο στην Αμμόχωστο, όπου οργανώνεται η δράση της ΕΟΚΑ σ’ όλη την επαρχία. Εκεί, στο οίκημα του Συλλόγου, ο Αντώνης συλλαμβάνεται τον Ιανουάριο του 1956 και οδηγείται στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς. Παραμένει κρατούμενος μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1956 όταν και απέδρασε για να φύγει αντάρτης στα βουνά της Κύπρου.

Ξανασυλλαμβάνεται στις 3 του Μάρτη το 1957, στην επική μάχη του Μαχαιρά. Ο αδελφικός του φίλος και υπαρχηγός της ΕΟΚΑ, Γρηγόρης Αυξεντίου, με τον οποίο πολεμούσε στο ίδιο κρησφύγετο, διατάζει τον Αντώνη Παπαδόπουλο και τους άλλους συναγωνιστές να παραδοθούν ενώ ο ίδιος θυσιάζεται υπέρ της ιδέας της Ενώσεως, γράφοντας μια από τις λαμπρότερες σελίδες της ΕΟΚΑ.

Με το τέλος του Αγώνα και την ανεξαρτησία της Κύπρου, οι γνώσεις και εμπειρίες του Αντώνη αναγνωρίζονται καθολικά, με αποτέλεσμα να διοριστεί Προϊστάμενος Σωματικής αγωγής.

Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου, αναγνωρίζει κι αυτή με την σειρά της την πολύτιμη προσφορά του Αντώνη Παπαδόπουλου στον Σύλλογο, στον αθλητισμό, στην πατρίδα και ονομάζει την προσωρινή έδρα που οικοδόμησε στην προσφυγιά «Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος».

Πηγή: http://www.anorthosisfc.com.cy/